Harry

Dzień jak co dzień. Trzeba wygramolić się wcześniej z łóżka i spieszyć się, żeby się nie spóźnić do szkoły. Akademia Sztuk Pięknych to już nie przedszkole. Trzeba się brać za naukę. Właśnie jestem w drodze. Pierwszy semestr, szkoda się spóźnić. Czujecie ten sarkazm? Pierwsze półrocze to nic takiego. To tylko teoria barwy, podstawy kompozycji, projektowanie wnętrz, a nawet wychowanie fizyczne czego w życiu bym się nie spodziewała. Dużo tego jest, poza tym, które wymieniłam z 10. Wróćmy jednak do rzeczywistości, choć cały czas w niej jesteśmy. Tego dnia do Akademii Sztuk Pięknych  ma przyjechać nowy nauczyciel od języka obcego, czyli w moim przypadku angielskiego. Kiedy tylko weszłam do budynku zauważyłam swoje przyjaciółki. Nie trudno ich nie zauważyć. Wszystkie mają włosy koloru niebieskiego. Idiotki po prostu, co miesiąc przypada inny kolor.

- Hej [t.i.], przyłączysz się? – zapytała jedna z nich.

- Pewnie – uśmiechnęłam się do nich. Gadały o nowym nauczycielu. Podobno jest bardzo przystojny. W pewnym momencie zadzwoniła dzwonek i musiałyśmy zwijać manatki i iść do klasy. Pierwsza lekcja to teoria barwy, najgorszy przedmiot, z najgorszym nauczycielem. Usiadłam do swojej ławki. Przyszedł Mr. Heriot i zaczął paplać. W podstawówce wydaje się to tak proste, a tu trzeba znać wszystkie regułki na pamięć, a one wciąż przybywają.

- A teraz panna Watson powie nam co to są barwy chromatyczne – spojrzałam na koleżankę, która siedziała za mną.

- Yyyyy… no to takie barwy…

- Może ja powiem - zgłosiła się na ochotnika. Na zgodę wykładowcy. – Barwy chromatyczne, inaczej barwy kolorowe to wszystkie kolory, w których można wyróżnić dominatę, choćby niewielką, jakiejś barwy.

- Dobrze, a ty Watson wstydź się.

Lekcja po lekcji i  tak do ostatniej. Weszłam do klasy i usiadłam w ostatniej ławce. Był to upragniony angielski. Nauczyciel spóźniał się już 15 minut. Wszyscy więc postanowiliśmy iść już do domu. Kiedy już nacisnęłam klamkę do klasy wpadł ten boski nauczyciel angielskiego. Był naprawdę przystojny. Te jego loki i dołeczki w policzkach… miód malina.

- A wy dokąd?

- Myśleliśmy, że nie będzie…

- To źle myśleliście. Nazywam się Harry Styles i będę uczył was angielskiego, jak i rysunku technicznego. Na moich lekcjach chcę widzieć choć trochę zaangażowania uczniów. To nie jest tak, że nauczyciel ma ciągle gadać, a wy tylko siedzieć. Troszkę punktualności się nie zaszkodzi, ale to działa w dwie strony – zaśmialiśmy się wszyscy. – No to chyba na tyle. Macie jakieś pytania? – rozejrzał się po klasie. – Nie? To zrealizujmy dzisiejszy temat. Otwórzcie książki na stronie 48 – tak oto mijały mi kolejne dni z utęsknieniem czekałam na kolejne lekcje języka angielskiego. Wpatrywałam się w Harry’ego. Nie byłam dobra z anglika, więc musiałam zostawać na zajęciach dodatkowych, co świadczyło o tym, że będę go częściej widywać. Po moim zapale do uczenia się języka obcego, moje psiapsiuły zaczęły coś podejrzewać. Jednak szybko rozwiałam ich podejrzenia tym, że mam chłopaka. Nie wspominałam Wam o tym? Nazywa się Ben. Jest bardzo uroczy i opiekuńczy, lecz obawiam się, że zdradza mnie. Ostatnio unika mnie, nie widujemy się tak często. On pije , pali i jeszcze na dodatek ćpa. Mówiłam mu, żeby przestał, ale nie słuchał. Wykańcza siebie i mnie przy okazji też. Dość już o nim, przecież chcecie poznać moją historię.

Zaczęło się od tego, że okłamałam przyjaciółki w sprawie Styles’a. Byłam w nim po uszy zakochana, a do Bena nie czułam już praktycznie nic. Ja jednak Harry’emu byłam całkiem obojętna. Na lekcjach traktował mnie jak każdego innego ucznia, a nawet gorzej. Nie tłumaczył mi zadań, wstawiał mi jedynki bez powodu…

Pewnego wieczoru wracałam od koleżanki. Szłam powoli ciemną ulicą. Gdzie nie gdzie świeciły lampy. Na dworze było dość zimno, ale nie przeszkadzało mi to. Musiałam przemyśleć to jak zerwać ze swoim chłopakiem. Nie miałam pojęcia jak zareaguje.  Postanowiłam wejść do niego po drodze. Jak powiedziałam tak zrobiłam. Zadzwoniłam do drzwi i… ujrzałam niską blondynkę w krótkiej koszuli lekko zakrywającej jej pośladki.

- Tak??? – spojrzała na mnie pytającym spojrzeniem.

- Yyyyy, no… jest może Ben? - zmierzyła mnie swoim bystrym wzrokiem od dołu do góry.

- Kochanie, jakaś dziewczyna do ciebie – zawołała w końcu. Z wnętrz mieszkanie wydostał się mój chłopak. Czujecie ten sarkazm?

- [t.i] co ty tu robisz?

- Wy się znacie? – spytała blondynka.

- Jestem jego dziewczyną.

- Nie, ja nią jestem, Ben??? – spojrzałyśmy zniecierpliwione na chłopaka.

- No, tak wyszło – powiedział zawstydzony.

- Tak wyszło???

- Nie denerwuj się kochanie – zwrócił się do mnie.

- Kochanie? Ty sobie ze mnie jaja robisz?! Zrobiłeś z nas dziwki. Jeszcze ci mało?! – wymierzyłam mu siarczystego w policzek, a „koleżanka” poszła w moje ślady i przywaliła mu tak, że prawie się przewrócił.

- Jesteśmy kwita – powiedziałyśmy razem, a ja dopowiedziałam jeszcze – Żegnaj baranie.

Wracając do domu zaczęłam się śmiać jak głupia. Ja chciałam z nim zerwać, a tymczasem on zdradził mnie i teraz jest bez dziewczyny. Nagle weszłam na ciemną wąską uliczkę. Po drugiej stronie o mur opierali się jacyś chłopacy. W pewnym momencie zauważyli mnie. Ja zaczęłam iść w stronę, skąd przyszłam, a oni szli za mną. Wystraszyłam się bardzo i biegłam jak szybko się dało. Dotarłam na starą halę, gdzie stały ringi bokserskie. Tamtych facetów zgubiłam, a teraz otacza mnie tłum kobiet. Na pewno odbywa się tu jakaś walka – pomyślałam. Niespodziewanie światło wskazało na mnie. Kobiety wypychały mnie w stronę ringu. Byłam oszołomiona tym wszystkim.  Wepchnęły mnie wręcz na wyznaczone pole.

- Z kim mamy przyjemność? – usłyszałam nagle znajomy mi głos, spojrzałam w tamtą stronę i ujrzałam mojego nauczyciela, Harry’ego Styles’a. – Tak, ale z tego co wiem, nie wpuszczamy tu dziewczyn bez karnetu – powiedział kiedy spostrzegł, że to ja.

- My chcemy walki, my chcemy walki… - te słowa wydobyły się z ust tłumu.

- Więc do dzieła – powiedziała jedna z jurorek, lecz ON chciał zaprzeczyć.

Po drugiej stronie stała dość masywna przeciwniczka. Styles patrzał na mnie ze wzruszeniem w oczach. Bał się o mnie, a ja nie wiedziałam co zrobić. Ona patrzała się na mnie jakby miała mnie zjeść  albo gorzej.  Patrzyłam się jej w oczy. Były całe przepełnione nienawiścią. Walka się zaczęła. Ruszyła w moją stronę. Popchnęła mnie i upadłam. Przed oczami zrobiło mi się ciemno. Zemdlałam.

Jestem  w jakimś starym opuszczonym miejscu. Myślałam, że ktoś mnie zawiezie do szpitala, a nie do jakiejś dziury. Podniosłam się na łokciach i pożałowałam tego.

- Ałć – syknęłam z bólu.

- Widzę, że się obudziłaś – usłyszałam głos, wokół było ciemno.

- Kim jesteś ?– spytałam niepewnie.

- No co ty nie poznajesz mnie? – spytał.

- Ben…- wyszeptałam cichuteńko, jakbym chciała kogoś obudzić.

- Czyli nie straciłaś pamięci, ale spać to ty potrafisz kobieto.

- Co ja tu robię? – powiedziałam tak samo cicho jak ostatnio.

- Powiedzmy, że należy ci się lanie za tą aferę. Karin już dostała za swoje. Nawet nie wiesz do czego jestem zdolny. Ona pożałowała, ale w porównaniu z tobą to będzie nic.

- A która godzina?

- A ciebie się zawsze żarty trzymają. 25 stycznia 2014r. godzina 17:00.

- Matko, spałam trzy dni.

- Skończ mi tu, bo to mają być tortury, a nie „Kocham cię mamo”.

- Nigdy nie lubiłeś swojej matki.

- Milcz – uderzył nie. – Słuchaj rób wszystko co ci powiem, a jak nie to pożegnaj się ze swoim nauczycielem tym Styles’em. Już wyciągnąłem od niego kupę kasy za ciebie. Jest bardzo wypłacalny.

- Nie zrobisz mu krzywdy.

Nagle do pomieszczenia weszło dwóch mężczyzn, którzy ciągnęli za sobą… Harry’ego.

- Matko, coś ty mu zrobił?

- Nic, zaraz się ocknie.

Czekałam minuty, kwadranse, godziny, dni, a on się nie ruszył. Umarł przeze mnie. Postanowiłam się zabić. Wzięłam butelkę, roztrzaskałam ją. Wzięłam kawałek szkła i zrobiłam nim głębokie rany na nadgarstkach. Położyłam się obok niego i powiedziałam:

- Idę do ciebie…

W pewnym momencie obudziła mnie światłość. Czyżbym nie umarła? – pomyślałam.

Powoli otworzyłam oczy i ujrzałam mężczyznę siedzącego obok mnie. Miał smutny wyraz twarzy, worki pod oczami, jakby płakał wieczność. Kiedy tylko zauważył, że się obudziłam przytulił mnie do swojego torsu.

- Myślałem, że już się nie obudzisz.

- A ja myślałam, że umarłeś, znaczy pan umarł, więc zrobiłam sobie głębokie rany i położyłam się obok pana – on patrzał na mnie jak na idiotkę i się zaśmiał. – Oj, kochanie widzę, ze nieźle się uderzyłaś w tą głowę.

- Niby czemu?

- Ponieważ, wczoraj urodziłaś nam śliczną córeczkę, a tak właściwie, czemu nazwałaś mnie pan ? – dopiero teraz rozjaśniło mi się w głowie, to musiał być strasznie długi sen, a Akademię Sztuk Pięknych skończyłam z wyróżnieniem.

- Kobietą nie jesteś mój ty kochany nauczycielu…

 

 Witajcie!

Długo mnie nie było. Mam takie jedno postanowienie na ten miesiąc. 

A mianowicie napiszę jeszcze w tym miesiącu imagin.

Pozdrawiam Dreamer