Louis^^

Imagin nadesłany przez Potterową <3

  Świetnie… pierwszy dzień  studiów i już spóźnienie.. Świetnie Tomlinson. Po prostu świetnie..-Pomyślałem i wpadłem do klasy. Na szczęście wykładowcy jeszcze nie było. ,,Jesteś szczęściarzem Louis"- zaświtało mi w głowie. Szybko zająłem miejsce obok ładnej brunetki rozmawiającej z jakąś blondynką. Gdy usiadłem, do sali wkroczył wykładowca i zaczął sprawdzać obecność. Zatrzymał się na jednym  nazwisku.

-Panna T.I Moore?- powiedział poprawiając okulary.

-Jestem!- powiedziała owa brunetka siedząca obok.

-Jest pani zwolniona z pisania notatek, jednak proszę mnie słuchać- powiedział i wrócił do odczytywania listy.

   Ciekawe, o co chodzi- pomyślałem i zacząłem słuchać profesora Browna. Muszę przyznać, że bardzo ciekawie tłumaczył. Czasami ukradkiem spojrzałem na T.I. Miała proste, karmelowe włosy i piękne, duże orzechowe oczy. Była bardzo ładna. Jednak ani razu nie odwzajemniła spojrzenia.

  To był jedyny wykład na dziś. Postanowiłem zaczepić T.I przy drzwiach. Wyszła razem z blondynką, która trzymała ją pod rękę. Podszedłem do nich i powiedziałem:

-Hej T.I, będziemy siedzieć obok siebie na tych zajęciach, więc chciałem się przedstawić. Jestem Louis- przedstawiłem się, wyciągając rękę przed siebie. Jednak T.I nie uścisnęła jej.

-Cześć Louis. Bardzo miło mi cię poznać- powiedziała, uśmiechając się uroczo.

-T.I musimy już iść- powiedziała jej przyjaciółka.

-Och, jasne Maddy. Przepraszam Louis. Bardzo miło było cię poznać- powiedziała i wyszła z budynku.

    Pomyślałem, że jest niezwykła. Było w niej coś nieprzeciętnego, tylko że nie wiedziałem jeszcze, co.

                                                 ~ * Miesiąc później * ~

        Siedziałem właśnie na moim ulubionym wykładzie. Dalej nie wiedziałem, co niezwykłego cechuje T.I. Jednak jej urok i tajemniczość zauroczyły mnie. Cały czas myślałem o pięknej brązowookiej. Jednak z zamyślenia wyrwał mnie głos pana Browna.

    -Dziś podzielę was w trzyosobowe grupy. Będziecie razem pisać pracę na temat teorii heliocentrycznej. Więc tak: Smith, Williams i Paker. Potter, Stan i Bell. Tomilinson, Moore i Lee- przestałem słuchać profesora. Jestem z T.I!  Byłem bardzo podekscytowany. Dzięki tej pracy, mógłbym bliżej poznać T.I. ,,Może faktycznie jesteś szczęściarzem"- pomyślałem.

- Dzisiaj nie będę was przetrzymywał. Wiem, że to wasz ostatni wykład na dziś. Gotowe prace oddacie mi pojutrze. Możecie już iść- powiedział wykładowca i uśmiechnął się.

     Szybko podszedłem do T.I i Maddy. Rozmawiały szeptem, jednak na mój widok umilkły.

-Słuchajcie, zazwyczaj nie zostawiam rzeczy na ostatnią chwilę. Więc najlepiej byłoby, żebyśmy spotkali się dzisiaj i zaczęli pisać pracę.

-Dobrze, możemy się dzisiaj spotkać. U mnie o 16.00- powiedziała Maddy, dając mi swój adres.

-Cieszę się, że jesteśmy razem w grupie, Louis-  powiedziała T.I z anielskim uśmiechem, po czym poszła a dwór razem z Maddy.

Uśmiechnąłem się. T.l była piękna, sympatyczna, ale miała nutkę tajemniczości.

                                         ~ * kilka godzin  później * ~

     Stałem przed drzwiami domu Maddy. Zadzwoniłem dzwonkiem i czekałem. Słyszałem przytłumione dźwięki dochodzące ze środka domu. Po chwili drzwi otworzyła Maddy. Była bardzo wysoka. Miała kręcone włosy i niebieskie oczy. Nie była jednak w moim guście. O wiele bardziej podobała mi się T.I.

      Wszedłem do pokoju Maddy. Pełno było zdjęć jej i T.I. Siedziała obok T.I, która miała swoje piękne włosy spięte w luźnego koczka.

-Dobrze, może zaczniemy pracę?- powiedziała blondynka.

   Kilka godzin później, praca była już prawie gotowa. Nagle zadzwonił telefon Maddy. Dziewczyna odebrała.

-Halo? Tak mamo? Dobrze. Postaram się jak najszybciej. Dobrze. Papa- powiedziała niebieskooka i dodała:

-T.I bardzo cię przepraszam. Muszę iść odebrać Matta z przedszkola. Niedługo wrócę.

-Och, Maddy nie przejmuj się. Poczekamy razem z Louisem - odparła dziewczyna uśmiechaąc się nieziemsko.

-Jesteś pewna?- spytała przyjaciółka, patrząc na mnie niepewnie.

-Jak najbardziej.

   Maddy wyszła z pokoju i zamknęła drzwi. Czułem się trochę skrępowany, siedząc sam na sam z T.I.

-Louis- poprosiła T.I- opowiesz mi coś o sobie?

-Ekhm....Dobrze. Mam cztery kochane siostry.  Pochodzę z Donecaster. Mam czterech najlepszych przyjaciół pod słońcem. Według niektórych ludzi potrafię śpiewać.... Ale może teraz ty opowiesz mi o sobie?- zmieniłem temat.

-No, dobrze. Nazywam się T.I T.N. Mam polskie korzenie. Nie mam rodzeństwa, jednak zawsze chciałam je mieć. Moją najlepszą przyjaciółką jest Maddy. Nie potrafię śpiewać- opowiadała dziewczyna. Przez ten cały czas rozmawialiśmy i żartowaliśmy. Wiedziałem, że wpadłem po uszy. Musiałem przyznać, że T.I jest straszną gadułą. A ja jej słuchałem, aby poznać ją choć trochę. Cały czas na nią patrzyłem. Jednak T.I nie zwracała na to uwagi.

       Po godzinie przyszła Maddy z jej młodszym bratem. Ja, wiedząc, że będę tam tylko przeszkadzał, pożegnałem się z dziewczynami i wyszedłem z domu. Stojąc na ulicy zauważyłem jakąś starszą panią z zakupami. Jako dobrze wychowany, postanowiłem jej pomóc. Wramach podziękowań, starsza kobieta zaprosiła mnie na herbatę.

-Co tutaj robi taki miły młodzieniec jak ty?- powiedziała babcia.

-Pomagam Maddy i T.I w pracy na nasz wykład-odpowiedziałem przełykając napój.

-Ach tak, To taka smutna historia z tą T.I...

-Jaka historia?-spytałem zdziwiony.

-To ty nic nie wiesz? T.I od dzieciństwa jest niewidoma. Straciła wzrok w wieku ośmiu lat. Od zawsze przyjaźni się z Maddy, więc myślałam, że wiesz- powiedziała staruszka.

     Byłem zszokowany. T.I niewidoma? To niemożliwe. Chociaż wszystko układało się w logiczną całość. Brak notatek, nie  reagowanie na gesty... Nie! To niemożliwe, żeby te piękne orzechowe oczy nic nie widziały...Musiałem z nią porozmawiać. Po prostu musiałem. Natychmiast. Wiedząc, że T.I nie wyszła jeszcze z domu przyjaciółki, pożegnałem poczciwą kobietę i pobiegłem do drzwi domu blondynki.

     Maddy otworzyła drzwi. Na mój widok wytrzeszczyła oczy.

-Muszę porozmawiać z T.I. Natychmiast- powiedziałem. Zdziwiona dziewczyna nie zaprzeczała. Weszła razem ze mną do jej pokoju.

-T.I, przyszedł Louis. Zostawię was samych. Jakby co to mnie wołaj- powiedziała i zamknęła drzwi.

-Louis? Co ty tu robisz? - spytała zdziwiona brunetka.

-T.I, musimy porozmawiać. Dlaczego mi nie powiedziałaś, że straciłaś wzrok? Nie miałem o niczym pojęcia. Dlaczego nic nie mówiłaś? Dlaczego, do jasnej cholery nic nie wiedziałem!- wykrzyczałem. Po chwili zauważyłem, że na policzkach T.I lśnią łzy. Moja złość wyparowała. Szybko podbiegłem go dziewczyny - Przepraszam. To nie twoja wina. Nie chciałem cię zranić. Wybaczysz mi?- spytałem, przytulając ją.

-Louis, to nie jest twoja wina- wyszlochała T.I- Ludzie, gdy dowiadują się, że jestem niewidoma, przestają się ze mną zadawać. Nie chciałam, żeby było tak w twoim przypadku. Zależy mi na tobie, Louis. Nie mam zamiaru trzymać cię tutaj na siłę- dodała.

-T.l, naprawdę myślałaś, że gdy dowiem się o twojej przypadłości to cię zostawię? T.l, kocham cię i nie obchodzi mnie to, co sobie inni o nas pomaślą- objąłem ją -Jesteś najwspanialszą osobą na świecie. Kocham cię za to, jak się śmiejesz, za twoje poczucie humoru i za to, że jesteś niepoprawną optymistką- powiedziałem, i poczułem, że płaczę- Kocham cię, T.l i nic tego nie zmieni.

-Naprawdę Louis? Nie opuścisz mnie?- spytała T.I, trzymając mnie mocno za rękę.

-Nigdy- szepnąłem i musnąłem jej usta. T.l niepewnie oddała pocałunek. Całowała mnie czule i delikatnie. Nie mogłem uwierzyć, że T.l też mnie kocha. ,,Jesteś CHOLERNYM szczęściarzem Louis"- pomyślałem, nim zatraciłem się w pocałunku.

 

 Mam nadzieję, że miło ocenicie tego imagina ;)