Imaginy o One Direction: Changing cz. V

~Trzy Miesiące później~

"Twoimi oczami"

Obudził mnie czyjś ciężar na moim ciele. Powoli otworzyłam jedno oko a po chwili drugie i zobaczyłam, nikogo innego jak Lou.
- Wstawaj! - Krzyknął po chwili, zaczynając skakać po łóżku.
- Louis proszę przestań! - Wykrzyczałam przez śmiech, który zawsze przychodził, podczas przebywania z Tomlinson'em.
- Dobrze ale pod jednym warunkiem. - Powiedział, przestając skakać.
- Jakim? - Spytałam zaciekawiona jego propozycją.
- Dasz się porwać. - Powiedział uradowany.
- Gdzie?
- Porwanie to porwanie, ofiara nigdy nie wie, gdzie zostaje porwana. - Powiedział, po czym wyleciał z pokoju jak szczała, krzycząc, że mam pół godziny. Szybko wstałam z łóżka i żwawym krokiem ruszyłam w stronę łazienki, gdzie odbyłam proste czynności. Ubrałam na nogi białe rurki a na górę zwiewną błękitną bluzkę. Z włosów uplotłam kłosa i zbiegłam na dół, kierując się w stronę kuchni, gdzie czekała tak jak by na mnie Jay.
- Dzień dobry. - Przywitałam się z nią całusem w policzek, co od pewnego czasu stało się dla nas normą.
- Witaj (t.i.), pięknie wyglądasz. - Powiedziała a ja w tym czasie zasiadłam do stołu chwytając do ręki widelec i zaczynając jeść naleśniki.
- Zwyczajnie ale dziękuję. - Odpowiedziałam na komplement, a w tym czasie do pomieszczenia wszedł Louis.
- WOW - zaczął - (t.i.) wyglądasz pięknie. - Powiedział.
- Mówiłam jej to samo, ale ona stwierdziła, że normalnie. - Odrzekła Jey załamując przy tym ręce. Po śniadaniu ubrałam buty i wraz z Lou wyszliśmy z domu. Wiatr delikatnie otulał nasze twarze. Ciepłe słońce ogrzewała nasze ciała. Nasza rozmowa nie miała końca, nasze śmiechy niosły się echem po okolicy. Uwielbiam spędzać z nim czas, czuje się przy nim wyjątkowo. Nie wiem do końca dlaczego ale tak po prostu jest.
- Już dochodzimy. - Powiedział po tym jak nasze śmiechy ucichły. I faktycznie dostrzegłam stragany. Gdy podeszliśmy bliżej zorientowałam się, że jesteśmy na jakimś odpuście.
- Chcesz watę czy gofra? - Zapytał się mnie Louis.
- Watę. - Odpowiedziałam pewnie.
- Poproszę dwie waty jedną niebieską a drugą czerwoną. - Zwrócił się do starszego mężczyzny, stojący za wózkiem.
- Już się robi. - Odpowiedział i już po chwili obydwoje zajadaliśmy się watą. Ja niebieską a on czerwoną. Po zjedzeniu waty zaczęliśmy spacerować pomiędzy straganami, śmiejąc się z przedmiotów na nich postawionych. Takich jak papuga która po włączeniu i wypowiedzeniu kilku wyrazów ona dwukrotnie to powtórzy. Z kolorowych peruk, które obydwoje przymierzaliśmy. Tak i innych dość szkaradnych ale śmiesznych drobiazgów. Po kilku godzinnym przechadzaniu się pomiędzy kramami Louis zauważył budkę, do, której natychmiast podbiegł, a ja za nim. W budce znajdowały się tarcze. Każdy kto zapłaci odpowiednią ilość, dostaje pistolet załadowany rzutką. Szczela do tarczy i w zależności od tego w jakie miejsce trafi taką dostaje nagrodę.
- Poproszę jeden szczał. - Powiedział zdecydowany Tomo.
- Proszę bardzo. - Odrzekł facet około trzydziestki, podając mu szczelbe.
- Trzymam za Ciebie kciuki. - Szepnęłam mu przed strzałem, zaciskając swoje kciuki. Po chwili celowania sobie Louis nacisnął spust i wyleciała z niego rzutka, trafiając w sam środek.
- Tak! - Krzyknął uradowany Tomlinson.
- Proszę może pan sobie wybrać dowolną nagrodę. - Powiedział facet. Louis zerknął na mnie, po czym przeleciał wzrokiem po nagrodach, a jego wzrok zatrzymał się na białym dość dużym misiu.
- Poproszę tego misia. - Wskazał na niego wskazującym palcem. Facet podał go Louis'owi a on odwrócił się do mnie i wręczył mi go.
- Bardzo dziękuję. - Odrzekłam Całując go przy tym w policzek.
I tak zleciał nam cały dzień. Chodziliśmy po odpuście z mega poczuciem humoru i Zenkiem. Tak właśnie wspólnie nazwaliśmy misia. Gdy weszliśmy na posesje Tomlinson'ów, Lou złapał mnie za biodra i szepnął na ucho.
- Pokażę Ci jeszcze jedno miejsce. - I razem skierowaliśmy się w stronę ogrodu, gdy Louis stanął przy ostatnim, najdalej położonym drzewie w ogrodzie, gdzie w zasadzie nigdy nie byłam. Stanął po drugiej stronie i zaczął wspinać się po schodkach. Po chwili ja zrobiłam to samo i znalazłam się w sposób czego w domu na drzewie. Takim jak dzieci się bawią. Znajdowały się w nim przeróżne zabawki. Klocki, lalki, misie, samochodziki, koniki, piłki i wiele, wiele innych.
- Pewnie zastanawiasz się po co Cię tu przyprowadziłem. - Zaczął spokojnym głosem Louis. - Muszę Ci coś bardzo ważnego powiedzieć. O tuż nie jestem takim zwykłym Louis'em Tomlinson'em. - I opowiedział mi całą historię. Zaczynając od X-Factor'a a kończąc na dzisiejszym dniu. Zaszokowało mnie to strasznie. - I związku z tym wyjeżdżam.
- Co?! - Zapytałam już całkiem zdziwiona tą sytuacją.
- Tak (t.i.) juto o 5 mam samolot do Kanady.
- A dlaczego mi o tym wcześniej nie powiedziałeś? O tym, że jesteś sławny i wyjeżdżasz? - Zapytałam.
- Chciałem byś polubiła mnie takim jakim jestem a nie sławnym Louis'em z One Direction.
- Jeśli myślisz o tym, że polubiłam bym Cię tylko za to, że jesteś sławny to się grubo mylisz. - Odpowiedziałam i wyszłam z domu, kierując się do pokoju, zostawiając tam samego Louis'a.