Zayn part 2

Siedziałam z dziewczynami dobrze bawiąc się w ich towarzystwie. Rozmawiałyśmy o wszystkim i o niczym, nawet nie zauważyłam kiedy dołączyli do nas chłopcy.
-Widzę że świetnie się bawicie bez nas- powiedział Lou z miną dziecka któremu ktoś obiecał cukierka i nie dotrzymał słowa.
-Jest spoko, ale to właśnie dla was tu przyszłyśmy- powiedziała Alesia robiąc na kanapie miejsce między sobą a Zuzką. Lou zajął je bez żadnego skrępowania, za to reszta chłopaków podeszła do nas z większym dystansem niż on, całkowicie ich rozumiem w końcu dość często trafiają na zwariowane fanki, na szczęście żadna z nas nie należała do tego grona, więc rozmowa łatwo i szybko się rozkręciła. Po chwili zauważyłam że każda z nas najlepiej dogaduje się z inny chłopakiem, Zuzka, Alesia, Lou i Harry zajęli jedną z kanap i rozmawiali o czymś żywo gestykulując i śmiejąc się głośno. Mnie najlepiej rozmawiało się z Zaynem ponieważ mamy podobny gust muzyczny i zainteresowania.
Niall wciąż zabawiał nas opowiadając śmieszne historie z ich życia w trasie. Właśnie usiłował opowiedzieć ostatnią wtopę Liama, ale gdy tylko Liam zorientował się co Niall próbuje zrobić, szybko wstał i rzucił się w jego kierunku, zaczęli się szarpać i wygłupiać, aż w końcu Zayn podłożył jednemu z nich nogę i ci jacy dłudzy runęli na kanapę na której siedziałam ja i Zayn, w ostatniej chwili zdążyłam odskoczyć ale Niall upadając wymachną ręką i zahaczył o łańcuszek wiszący na mojej szyi zrywając go, ten przeleciał przez całe pomieszczenie i wylądował na bucie Louisa. Chłopak podniósł go i obejrzał z bliska.
-Hej Zayn, czy ty przypadkiem nie miałeś kiedyś takiego samego ?- zapytał przekazując mu łańcuszek z charakterystycznym medalikiem.
- Tak, ale zgubiłem go wieki temu.- mówił, oglądając go z bliska.- Skąd go masz?- zapytał.
- Od ciebie- powiedziałam zgodnie z prawdą, ten wytrzeszczył na mnie oczy.
- Naprawdę? Jakoś nie za bardzo pamiętam, żebym komuś go oddawał- mówił patrząc na mnie z gniewem w oczach.
- Bo...  mówiąc szczerze, tego wieczoru już niezbyt kontaktowałeś- zaczęłam tłumaczyć, on tylko zrobił minę jakby próbował sobie cokolwiek przypomnieć ale nic nie przychodziło mu do głowy.
- To może, opowiem to co sama jeszcze pamiętam.- oświadczyłam zajmując swoje wcześniejsze miejsce na kanapie i zachęcając go do tego samego.
- Może pogadamy na zewnątrz, przy fajce- zaproponował.
- Jak dla mnie spoko- podniosłam się z kanapy i wyszłam za nim na zewnątrz.
Usiedliśmy na szerokim murku za budynkiem Zayn oparł się o ścianę a ja usiadłam naprzeciw niego, wyciągnęłam swoje fajki a on swoje, okazało się że obije palimy te same czerwone Malboro.
- No więc co to była za akcja z tym moim medalikiem. Naprawdę ci go dałem ? - Zayn odpalił swoją fajkę a następnie moją, zaciągnęłam się głęboko, wypuściłam dym i zaczęłam swój monolog z wyjaśnieniami.
 - Naprawdę.- tłumaczyłam, wiem, że to wyglądało tak jakbym go mu ukradła, ale on naprawdę dał mi go kiedyś, w jednym z Londyńskich klubów.-To było gdzieś około rok temu, w jakimś Londyńskim klubie, wtedy jeszcze nie wiedziałam kim jesteś, siedziałeś sam przy barze to zagadałam, bo jesteś w moim typie- przyznałam spuszczając wzrok żeby nie zauważył że się rumienię- byłeś już nieźle wstawiony i przy tym przekomiczny. Gadaliśmy trochę i tańczyliśmy, potem musiałam wracać a ty chciałeś żebym cię zapamiętała i zawiesiłeś mi na szyi właśnie ten łańcuszek z medalikiem- wskazałam na ozdobę znajdującą się w jego dłoni- protestowałam i chciałam ci go oddać, ale ty zdążyłeś zniknąć w tłumie i nie mogłam cię znaleźć, a taksówkarz nie chciał dłużej czekać. Więc musiałam wracać do hotelu. Jeszcze parę razy odwiedzałam ten klub, w nadziei że cię spotkam i oddam ci twoją własność, ale na próżno. Tam też, dowiedziałam się z kim tak właściwie miałam do czynienia i byłam w niezłym szoku, próbowałam się z tobą jakoś skontaktować prze tt choćby, ale na darmo. I to cała historia- zakończyłam swój monolog wyrzuciłam niedopałek i spojrzałam, na twarz chłopaka spodziewając się jakiejkolwiek reakcji, on jednak nic nie mówił tylko wpatrywał się przed siebie z zamyśloną miną.- Możesz mi nie wierzyć ale tak było naprawdę.- dodałam wstałam z miejsca i szykując si do odejścia ale mnie zatrzymał.
- Wierzę ci- powiedział łapiąc mnie za nadgarstek.
- Serio?
- Tak, serio. Wiesz myśląc o tym teraz, mam jakieś przebłyski tego zdarzenia.
-Serio? -zapytałam nieco sarkastycznie, rzucając równie nieco sarkastyczne spojrzenie.
-Nie- przyznał- Ale patrząc na ciebie widzę że nie kłamiesz.
- Nie mam powodu. To co wracamy, do reszty ?- zapytałam zmieniając temat.
- Nie bardzo mam ochotę.-oznajmił
- To co robimy?- Zapytałam kładąc dłonie na kolanach i wymachując nogami w powietrzu.
- Przejdźmy się, chcę trochę pozwiedzać.- zaproponował
- Ok- wstaliśmy i ruszyliśmy powłuczyć się po mieście.

***

Jezu! Na początek dziękuję za wszystkie wasze komentarze, jesteście najlepsi :-* 

Przepraszam że tak długo zwlekałam z wstawieniem kolejnej części ale miałam problemy z netem :-( 

Wstawiam teraz i mam nadzieję że wam się spodoba.

Czy i tym razem mogę liczyć na tak wiele boskich komentarzy ?

~Wampris~

Ps. Sorry za błędy, ten imagin pisałam na tablecie a nie mam wgranego słownika.