Imaginy o One Direction: Sleder Man cz. II

"Oczami Harry'ego"

To już tydzień. Przez tydzień myślę tylko o jednym. O (t.i.). Codziennie przesiaduję na tej ławce całe dnie i pół nocy z nadzieją, że znów ujrzę jej delikatne ciało i przepiękny uśmiech. Jak to mówią Nadzieja zawsze umiera ostatnia. Ale też inni powiadają Nadzieja matką głupich.

Wyciągnąłem rękę w przód by sprawdzić czas na moim zegarku. Dwudziesta trzecia trzydzieści siedem. Zrezygnowany oparłem się plecami o ławkę i naciągnąłem na dłonie materiał bluzy. I czekałem. Szczerze, to to czekanie wycięcia mnie od środka. Wyżera każdy narząd i pozostawia po sobie brak nadziei, która w tej chwili jest mi bardzo potrzebna. Schowałem głowę w rękach i przesiedziałem w tej pozycji kilka dość długich chwil. Gdy podniosłem się i rozejrzałem po okolicy. Zobaczyłem szczupłą sylwetkę idącą w moją stronę. Od razu ją rozpoznałem. Tak! To (t.i.). Szybko poderwałem się na nogi i pognałem w jej kierunku. Gdy już zalazłem się kilka metrów od niej przystanąłem i czekałem na reakcję z jej strony. Podniosła głowę, która aż do tego momentu była zwieszona w stronę jej butów i szeroko uśmiechnęła się na mój widok.
- Witaj (t.i.). - Powiedziałem z uśmiechem.
- Witaj Harry. - Powiedziała równie dostojnie co ja.
- Może usiądziemy? - Zaproponowałem wskazując na ławkę na której do tych czas grzałem miejsce. Ta tylko skinęła twierdząco głowo a ja złapałem ją za rękę i odprowadziłem do ławki, gdzie oboje siedliśmy. Dalej patrząc jej w oczy trzymałem jej rękę.
- Wiesz szukałem Cię.
- Mnie? - Spytała zdziwiona.
- Tak! - Odpowiedziałem. - Siedziałem na tej ławce przez ten tydzień nie mal cały czas. - Powiedziałem nie spuszczając wzroku z jej przepięknej twarzy.
- To musiało być ciekawie. - Powiedziała po chwili.
- I to nie masz nawet pojęcia jak. - Powiedziałem w sposób czego oboje wybuchnęliśmy śmiechem.
- A tak właściwie to dlaczego mnie szukałeś? - Spytała po chwili. Co ja mam jej odpowiedzieć?! Zakochałem się w tobie?!
- Uświadomiłem sobie, że prawie nic się o tobie nie dowiedziałem i chciałbym to naprawić. - Wymyśliłem na poczekaniu. - Więc może dasz się zaprosić na juto? - Spytałem z nadzieją, na co dziewczyna obdarowała mnie uśmiechem co mogę chyba odebrać za zgodę.
- Oczywiście. - Powiedziała.
- To może jutro, tutaj o piętnastej? - Spytałem z nadzieją.
- Miałeś na myśli dzisiaj? - Spytała, na co ja popatrzyłem się na mój nadgarstek. Trzy minuty po północy.
- Tak miałem na myśli dzisiaj. - Poprawiłem się. A dziewczyna w tym czasie wstała, a ja zrobiłem to samo. - Może dasz się odprowadzić albo dasz mi swój numer telefonu? Bym miał jak się z tobą następnym razem z kontaktować czy coś. - Powiedziałem z nadzieją. - Lub najlepiej jedno i drugie.
- Jak chcesz to mogę się zgodzić na jedno i drugie.
- Bardzo chętnie. - Powiedziałem w tym samym momencie wyciągając z kieszeni telefon i podając go dziewczynie. A ona szybko utworzyła nowy kontakt z sowim numerem i imieniem. Ja z uśmiechem schowałem go do kieszeni i chwyciłem ją za rękę.
- Proszę prowadź do twojego królestwa ma dam. - Powiedziałem a ona się zaśmiała.

- To do jutra. - Powiedziała (t.i.), gdy doszliśmy do jej domku. Droga nie zajęła nam długo, lecz była bardzo ciekawa. Dowiedziałem się o dziewczynie dużo ciekawych rzeczy.
- Do zobaczenia. - Powiedziałem a dziewczyna ostatni raz obdarowała mnie uśmiechem i zniknęła za wielkim prostokątem. Ja odwróciłem się i szczęśliwy ta cała sytuacją zacząłem iść w stronę swojego królestwa.

"Twoimi oczami"

Co ty idiotko robisz?! Skarciłam się w myślach. Dajesz mu fałszywe nadzieje, że będziemy razem. Przecież on nie może się dowiedzieć o tym. A tu proszę pozwalam się odprowadzić do domu i jeszcze daję mu swój numer telefonu. Jak się dowie to będzie mnie nękał. Weszłam do salonu i od razu rzuciłam się na kanapę. Myśląc szczegółowo o tej całej sytuacji. Spotkałam Harry'ego wracając o niego. Na początku spławiłam go przez niego. A teraz mam wyrzuty sumienia przez kogo? Przez niego. Ale w sumie Harry może zostać moim przyjacielem i wszystko będzie dobrze. Chyba, że się we mnie zakocha albo co gorsza ja w nim. Chyba, że już się to stało? Przecież on jest taki słodki. Te wszystkie uśmieszki i inne. Ale najwięcej do myślenia daje mi to, ze mnie szukał. Nie poddał się po jednym dniu a mnie szukał. To takie.......wspaniałe. No cóż, ale muszę się ograniczać. No ale cóż jak na razie to muszę iść się umyć i do spania. Niechętnie zwlekłam się z łóżka i powędrowałam na piętro kierując się do mojej sypialni po ubranie do spania potocznie zwaną piżamą. Z powrotem wyszłam na korytarz i udałam się do łazienki po naprzeciwległej stronie. Ściągnęłam z siebie ubranie, chowając telefon, który miałam w spodniach do szafki, weszłam pod prysznic, gdzie zmyłam z siebie wszystkie złe emocje z dzisiejszego dnia. Po około piętnastu minutach wyszłam z łazienki z telefonem w ręce, który położyłam na półce w pokoju i zeszłam na dół do kuchni po szklankę wody, gdy z powrotem wchodziłam do pokoju usłyszałam dźwięk przychodzącej wiadomości. Podeszłam do półki gdzie odłożyłam szklankę z wodą i chwyciłam telefon. Odblokowałam go i weszłam w wiadomości.

Dziś o piętnastej na naszej ławce ;) Dobranoc księżniczko xoxo Harry xx

Po odczytaniu wiadomości od razu na mojej twarzy pojawił się szeroki uśmiech. Szybko odpisałam mu.

Dziękuję i nawzajem ;3

Odłożyłam telefon, kładąc się na łóżku i odpływając do krainy snów.

Obudziłam się i od razu przeszłam do pozycji siedzącej. Rozprostowałam swoje ciało i znów runęłam na łóżko. Przewróciłam się na prawy bok i spojrzałam na zegar, który znajdował się na malutkiej półce. Wskazywał on kilka minut po jedenastej.
- Długo sobie pospałaś (t.i.). - Powiedziałam sama do siebie. Powoli zwlekłam się z łóżka i podreptałam do łazienki gdzie odbębniłam rutynowe czynności. Po kilkunastu minutach wyszłam z pomieszczenia i skierowałam się w stronę kuchni. Wyciągnęłam kilka produktów spożywczych z których w mgnieniu oka zrobiłam sobie śniadanie. Po zjedzonym posiłku spojrzałam na zegar ścienny, który wskazywał dwunastą siedemnaście. Zostało mi jeszcze czasu. Z nudów postanowiłam wybrać się na zakupu, bo moja lodówka pozostawia po sobie dużo do myślenia. Chwyciłam swoją torebkę do której włożyłam telefon, portfel a klucze chwyciłam w dłoń. Ubrałam na stopy trampki i chwyciłam torebkę. Wyszłam z domu i od razu do moich nozdrzy doleciał świeżych zapach kwiatów. Pogoda idealna do spacerów po parku i innych czynności typowych do robienia na świeżym powietrzu. Uśmiechnęłam się i wsunęłam na nos okulary i ruszyłam w stronę sklepu.

Szczęśliwa wracałam do domu z pełnymi reklamówkami nie tylko jedzenia i tekstylia ale przy przechodzeniu obok sklepów w oko wpadła mi śliczna kremowa sukienka i nie miałam serca jej nie kupić. Gdy weszłam na posesje domu w oczy rzucił mi się sporych rozmiarów bukiet lili. Szybko podeszłam do miejsca gdzie ktoś położył kwiaty.

Odłożyłam pakunki które miałam w rękach a podniosłam kwiaty. Zaciągnęłam się ich zapachem. Przy uważnym przyglądaniu się kwiatom zauważyłam małą karteczkę. Chwyciłam ją w dłonie i rozłożyłam,zaczynając czytać co jest na niej napisane.

Lili kwiat, dla mojego kwiatuszka delikatnego jak lilie. Nie zapomnij o spotkaniu!
Harry ♥

Na mojej twarzy pojawił się wielki uśmiech. Jejciu jaki on jest słodki. Nie stop! (T.I.) nie możesz się w nim zakochać! Ale z resztą już chyba za późno. Nie! Nie jest za późno! By zakończyć tą bezsensowną bitwę moich myśli, chwyciłam do rąk zakupy i wcześniej otwierając drzwi kluczem weszłam do środka. Od razu skierowałam się do kuchni gdzie odłożyłam wszystko na blat i wróciłam się do przedpokoju gdzie ściągnęłam buty i odłożyłam torebkę. Wróciłam z powrotem do kuchni. Zakupy rozłożyłam do lodówki lub do poszczególnych szafek. Kwiaty wstawiłam do wazonu i opadłam na krzesło. Mój wzrok powędrował na zegar, który wskazywał cztery minuty po czternastej. Widząc jaki jest czas szybko poderwałam się chwytając jedyną pozostałą reklamówkę z sukienką i pognałam do swojego pokoju. Gdzie przygotowałam sukienkę, buty jak i dodatki. Z wszystkimi rzeczami ruszyłam do łazienki. Gdzie przebrałam się, ułożyłam fryzurę i zrobiłam delikatny makijaż. Skropiłam się perfumami i wyszłam z łazienki prawie gotowa. Chwyciłam malutką torebkę do której włożyłam telefon i jakieś pieniądze. Zeszłam na dół gdzie ubrałam buty na koturnie i wyszłam z domu, zamykając go wcześniej na klucz.

Powoli kierowałam się w stronę parku. Gdy dochodziłam do umówionego miejsca spotkana zobaczyłam siedzącego na ławce Harry'ego. Podeszłam do niego a on z wielkim uśmiechem stał przy ławce.
- Witaj. - Powiedziałam z uśmiechem.
- Witaj (t.i.). - Powiedział i rozłożył ręce bym mogłam się do niego przytulić. Podeszłam do niego i objęłam a on zamknął mnie w uścisku.
- Dziękuję za kwiaty. - Powiedziałam gdy już się od siebie odsunęliśmy.
- Nie ma za co. - Powiedział z uśmiechem. - To co idziemy? - Spytał a ja pokiwałam twierdząco głową. Ten złapał mnie za rękę i ruszyliśmy.
- Podobały Ci się kwiaty? - Spytał po chwili.
- Są przepiękne. - Powiedziałam i posłałam mu najpiękniejszy uśmiech jaki mogłam wykonać.
- To Cieszę się bardzo. - Odpowiedział równie posyłając mi uśmiech.

Przez całe popołudnie chodziliśmy po parku śmiejąc się dosłownie z wszystkiego. Jedliśmy lody i opowiadaliśmy śmieszne historie z dzieciństwa. Gdy zaczęło się ściemniać weszliśmy do jednego z lokalów. Usiedliśmy w najbardziej ustronnym miejscu.
- Wiesz (t.i.) muszę Ci coś powiedzieć. - Zaczął patrząc mi w oczy i trzymając mnie z rękę. - Wiem, że nie znamy się za długo, ale jestem pewny swoich uczuć. - O nie! On nie morze!
- I Kocham Cię. - Powiedział a ja zszokowana nie wiem co mam mu odpowiedzieć. "Ja Ciebie też ale nie możemy być razem bo zginiesz" ? Weźmie mnie za idiotkę.
- Ty....nie..... możesz. - Jąkałam się.
- Co? Ja nie mogę? - Spytał zdziwiony.
- Po prostu! - Powiedziałam a po moich policzkach poleciały gorzkie łzy. Wstałam, chwytając do ręki moją torebkę i uciekłam. Po prostu uciekłam. Zostawiając go tam takiego zdezorientowanego.