Imaginy o One Direction: Marcel cz. I

- No a widziałaś jej nową bluzkę? – Spytała mnie przyjaciółka i mój wzrok od razu powędrował na Lola’e. Największa dziunia w tej szkole.

- No nawet ładna. – Powiedziałam, gdy nagle po Sali rozległ się głos, wymawiające moje imię. Podniosłam głowę i zaczęłam się rozglądać po Sali, gdy zauważyłam, że wszystkie pary oczy są skierowane na mnie.

- Więc jak? – Skierował się do mnie Profesor.

- Ale z czym? – Zapytałam niepewnie.

- Znów (t.i.) nie uważasz? – Spytał podejrzliwie, no to prawda, że nie uważam ale nie mogę przecież mu tego powiedzieć.

- Nie no skąd, proszę Pana. – Starałam się zamydlić mu oczy.

- Tak, to proszę do tablicy i rozwiązać to zadanie. – Wskazał na szereg liczb na tablicy. – Jeśli dobrze je rozwiążesz to przyznam Ci rację i wpiszę dobrą ocenę, do dziennika a jeśli nie to idziesz w piątek do kozy na cały dzień. – Powiedział podle.

- Na cały dzień… - Powtórzyłam za nim przełykając ślinę.

- Tak na cały dzień, więc proszę oto kreda. – Powiedział wyciągając w moją stronę rękę z białą kredą. Wstałam z mojego jakże wygodnego miejsca i zaczęłam się kierować w stronę tablicy, wcześniej zabierając z dłoni Pana profesora kredę. Odczytałam zapis i zaczęłam coś kreślić. Wczoraj przeczytałam ten temat i coś tam zapamiętałam więc całkowicie nie byłam taka zielona. Coś tam dodałam, odjęłam, pomnożyłam i coś mi wyszło, oby dobrze. Odwróciłam się w stronę profesora.

- Skończyłam. – Powiedziałam. A ten podszedł do tablicy i zaczął analizować mój zapis, po czym trochę zdziwiony wrócił się do mnie.

- Dobrze. – Powiedział a ja z uśmiechem wróciłam na swoje miejsce. Cała klasa patrzyła się na mnie z dziwieniem, a ja z dumą dodałam.

- To co z moją oceną? – Przypomniałam.

- Tak, tak już wpisuję. Bardzo dobry. – Powiedział i już zamachnął się by wpisać przy moim nazwisku cyfrę, gdy po całej Sali uniósł się głos.

- Ale tu jest pomyłka. – Usłyszałam głos największego kujona w całej szkole.

- Tak? – Spytał z zdziwieniem Profesor.

- No bo tam powinno się pomnożyć i później dodać a ty jest dodane a później pomnożone. – Powiedział Marcel.

- Ale to taki szczegół. – Powiedziałam z uśmiechem z nadzieją, że odpuści.

- No ale jednak jest źle. – Powiedział.

- No to jaki powinien być wynik? – Wróciłam się do Marcela.

- Sześć tysięcy pięćset siedemdziesiąt dwa dziesięciotysięcznych. – Powiedział, po czym spuścił głowę w dół.

- Pomyliło mi się o dwanaście. – Powiedziałam z nadzieją.

- No może zróbmy tak, że o tym zapomnimy i ani Pan nie wpisze mi oceny a ja nie będę musiała iść do kozy? – Zapytałam z nadzieją.

- Do zobaczenia jutro (t.n.). – Powiedział a w całej szkole zabrzmiał dzwonek, wszyscy, zaczęli się pakować i wychodzić z Sali, gdy nagle Marcel wybiegł z Sali. Pewnie stchórzył. – Pomyślałam i powoli zaczęłam kierować się w stronę wyjścia. Wyszłam z Sali i zobaczyłam, że przy męskiej toalecie. Podeszłam do zbiegowiska i zaczęłam obcerować co się dzieje.

- Proszę się przesunąć! – Krzyczał Profesor od historii. – Marcel co ty robisz?! - Powiedział z dziwieniem. – Proszę się rozejść i nie robić zbiegowiska! – Krzyknął na uczniów i wszyscy od razu się rozeszli, lecz ja nadal zostałam i przysłuchiwałam się temu wszystkiemu. – Co Ci szczeliło do głowy?! – Zapytał ale nie dostał odpowiedzi. – Nie chcesz mówić to nie ale kara i tak Cię nie minię. Zostajesz dzisiaj po lekcjach i to wszystko czyścisz a jutro cały dzień w kozie. – Powiedział i wyszedł z łazienki. Zostawiając go samego. Po chwili wyszedł i gdy mnie zobaczył od razu poprawił swoją koszulę i puścił mi oczko. Zignorowałam go i zobaczyłam do środka co takiego zrobił zacny Pan Marcel Styles. I to co zobaczyłam zszokowało mnie. Czarnym markerem na lustrze był napisane różne niecenzuralne napisy jak i rysunki. Tylko po co on to zrobił? Muszę się dowiedzieć o co chodziło.

- No to co jutro impreza? – Zapytał Mark. Nasza paczka zawsze w piątki gdzieś idzie. A to do kina, a to na imprezę czy inne formy rozrywki.

- Ja odpadam. – Powiedziałam z smutkiem.

- Co czemu? – Spytał z dziwieniem, a ja popatrzyłam się na niego dwuznaczną miną. – A no tak zapomniałem. – Przyznał.

- A nie możesz posiedzieć godzinkę a potem się zerwać? – Spytał Paul.

- Uwierz mi, że bym chciałam ale ostatnio skończyło się to tygodniową kozą a wolę iść raz i odbębnić to i mieć już z głowy. – Wyznałam. –Dobra wiecie co ja już idę do domu, głowa mnie trochę boli. – Skłamałam.

- Dobra to idź i się połóż. – Powiedziała (i.t.p.), przytuliła mnie na pożegnanie.

- Do jutra. – Powiedziałam i zaczęłam się kierować w stronę mojego domu. Droga nie zajęła mi długo. Weszłam do środka i od razu ściągnęłam buty i pobiegłam do swojego pokoju. Rzuciłam się na łóżko, chwytając w ręce laptopa, odpaliłam go i od razu weszłam na czat. Wpisałam Marcel Styles i gdy go znalazłam od razu wysłałam mu zaproszenie do znajomych. Odłożyłam laptopa na łóżko i udałam się do kuchni. Wyciągnęłam z lodówki naleśniki. Podsmażyłam je i od razu po posmarowaniu farszem zjadłam. Pozmywałam po sobie i z powrotem udałam się do mojego pokoju. Pojrzałam na monitor laptopa. Jedno powiadomienie z czatu. „Marcel Styles odpowiedział na twoje zaproszenie. Jesteście teraz znajomymi.” Szybko na niego weszłam i napisałam do niego.

Do: Hej ;)

Od: Cześć, co się stało, że do mnie napisałaś?

Do: Co się stało, że zrobiłeś to w łazience?

Od: Ja zapytałem się pierwszy ;P

Do: Chciałam znać odpowiedź na to pytanie. Więc jak?

Od: Dowiesz się jutro……

I się wyłączył. Co mu odbija? Najpierw to na lekcji, potem ta akcja w toalecie a teraz to? Kiedyś była plotka, że się we mnie kochał, ale ja nic z tym nie zrobiłam. Może teraz się na mnie mści? Nie to do niego nie podobne. Zawsze taki ułożony. Włosy idealnie uczesane do tyłu. Garniturowe spodnie wysoko podciągnięte. Nieskazitelna koszula, zapięta na wszystkie guziki a na to sweter. A na nosie grube okulary zaklejone na środku taśmą klejącą. I on miał się mścić. No cóż nie dowiem się tego teraz. Muszę wytrzymać do jutra.