sobota, 17 sierpnia 2013

Marcel cz. II

Ostatni dzwonek i weekend. No może dla mnie nie do końca. Zostało jeszcze tylko pięć godzin kozy. Prawie wszyscy uczniowie wyszli z sali, w której zostałam tylko ja i Marcel, wraz z szanownym Panem profesorem.
- No to kochani ja was tu zostawiam i przyjdę za kilka godzin. Mam nadzieje, że nic nie zmalujecie. - Powiedział i podszedł w stronę drzwi. Gdy już miał wychodzić, przystanął jeszcze na chwilę. Potrząsł głową tak jak by w geście zaprzeczenia i odwrócił się w naszą stronę.
- Pamiętajcie, że jesteście nadal na terenie szkoły więc proszę nie zróbcie niczego głupiego. - Powiedział i wyszedł z sali zamykając ją na klucz, zostawiając mnie samą z Marcelem.
- Niczego głupiego? O co mu chodziło? - Spytał zdziwiony, na co ja popatrzyłam się na niego dwuznacznie.
- No wiesz, chodziło mu o to.... - Powiedziałam tak by zrozumiał. Na moje słowa jego policzki od razu przybrały kolor bladego różu. Siadłam na swoim krześle i wyciągnęłam z torby kanapki. Odpakowałam jedną i odgryzłam kawałek. Popatrzyłam się ukradkiem na Marcela co on robi a on poszedł w moje ślady i tak samo siadł w ławce wyciągając swoje śniadanie. W całej sali zapadła cisza. Szczerzr to bardzo mi ona przeszkadzała. Muszę ją jakoś przerwać.
- Czemu nie siądziesz sobie obok mnie? - Spytałam. Ten odwrócił się w mmoją stronę. 
- A nie będzie Ci to przeszkadzało? - Spytał, niepewnie.
- Jak by mi to przeszkadzało to bym się nie pytała, nie? - Ten tylko wstał, biorąc swoje rzeczy i przesiadł się jedną ławkę przede mnie. Połorzył swoje rzeczy na mojej ławce i sam się dosiadł do mojej. I znów zapadła ta krępująca cisza. Którą teraz o dziwo przerwał Marcel.
- Z czym masz? - Spytał.
- Co? - Zapytałam zdziwiona jego pytaniem.
- Kanapkę. Z czym masz kanapkę? - Spytał po raz kolejny a ja popatrzyłam się na jedzenie które trzymałam teraz w ręcę.
- Z szynką i ogórkiem. A ty? - Spytałam.
- Z serem i sałatą. - Odpowiedział gryząc swoją kanapkę, która wyglądała bardzo apetycznie.
- A może...no...wiesz....chciałbyś się zamienić. Ja dam Ci drugą połowę mojej a ty dasz mi swojej? - Za proponowałam z nadzieją, że się zgodzi, bo inaczej wyjdę na idiotkę.
- No pewnie. - Odpowiedział z uśmiechem, który odwzajemniłam. Podałam mu połowę kanapki a w zamian on oddał i swoją. Szybko dokończyłam tą co jadłam by jak najszybciej móc spróbować tej Marcela. W ten przypomniałam sobie, że przecież Styles miał mi wytłumaczyć co mu strzeliło do głowy, że to zrobił.
- To powiesz mi co się stało, że zrobiłeś to w toalecie? - Spytałam a jemu od razu mina zrzedła. Odłożył kanapkę na sreberko na stoliku.
- No wiesz.... - Zaczął niepewnie.
- Co wiem? Kurczę Marcel mów szybko i będziesz miał to z głowy. - Powiedziałam już troszkę poddenerwowana. Ciekawość zżerała mnie od środka. 
- Bo Ty mi się od dawna podobasz i chciałem spędzić z tobą troszkę czasu i więc wymyśliłem to byśmy razem trafiliśmy do kozy bo przecież Ty nigdy byś się ze mną nie umówiła. - Powiedział i od razu spuścił głowę na dół i oblał się rumieńcem. Za raz, za raz! Podobam się Marcelowi? Jakie to słodkie. Nie przecież cały czas to ten sam kujon, który załatwił mi siedzenie w kozie! Ach! (t.i.) ogarnij się!
- Czemu myślisz, że bym się z tobą nie umówiła? - Spytałam cicho.
- Bo ty jesteś taka piękna, mądra i popularna a ja.... nikt mnie nie lubi i wszyscy uważają mnie za kujona. - Wyżalił mi się, jak małe dziecko mamie którego nikt nie lubi w przedszkolu.
- I tu się mylisz. - Powiedziałam dumnie. - Bardzo chętnie się z Tobą umuwię a tak na marginesie to nie jestem taka znowu popularna. - Powiedziałam z uśmiechem.
- Serio? A twoi przyjaciele nie będą mieli nic przeciwko? - Spytał z nadzieją.
- Będą musieli się z tym pogodzić. - Odpowiedziałam z uśmiechem i wtedy dotatło do mnie w co ja się właściwie wpakowałam. Boże co mi szczeliło do głowy, że umówiłam się z nawiększym kujonem w naszej szkole. Nie wypada się teraz wycofywać, no cóż miejmy nadzieje, że będzie fajnie.
- Naprawdę, dziękuję (t.i.), że się zgodziłaś to dla mnie wiele znaczy. - Powiedział i mocno mnie przytulił. - To może jutro o szesnastej? - Zaproponował. 
- Pewnie. - Odpowiedziałam i wyciągnęłam z swojej torby karteczkę na której napisałam swój adres.
- Jeszcze raz dziękuję, obiecuję, że nie będziesz żałować. - Powiedział z uśmiechem.


- Wychodzisz gdzieś? - Spytała mnie mama, gdy zauważyła, że zchodzę ubrana w sukienkę po schodach.
- Umuwiłam się. - Odpowiedziałam.
- A dla kogo to się tak stroisz? - Spytała.
- Dla nikogo. - Odparłam gdy zaczęłam wyciągać z wielkiej szafy baleriny. Czemu od razu stroi? Jestem ubrana w zwykłą turkusową sukienkę z przepasanym wzdłóż mojej tali brązowym paskiem. Włosy pozostawione rozpuszczone, bez żadnych dodadków i od razu stroisz? Nagle po całym domu rozległ się dzwonek do drzwi. - To do mnie. - Rzuciłam szybko i zaczęłam kierować się w stronę drzwi. Ukradkiem spojżałam na zegarek, który w tym momencie wskazywał równą szesnastą. Punkułalny. - Pomyślałam. Otorzyłam drzwi i dostałam szoku. 
- Marcel? - Zapytałam zdziwiona. On tylko zachichotał i pokiwał twierdząco głową. Przedemną już nie stoi ten okularnik Marcel tylko całkowicie odmieniony człowiek. Włosy zamiast idealnie ulizanych do tyły luźno postawione do głóry z czego wynikło pojawienie się prześlicznych loków. Stylizacja której nie powstydził się dziadek zajęły czarne rurki i zwykła koszula, której ostatnie dwa guziki byłu odpięte. Na stopach zaś pojawiły się białe All Star i coś co całkowicie zmieniło wygląd tego człowieka znikły te grube szkła, odsłaniając te jego cudowne zielone oczy.
- Podoba się? - Spytał.
- Pewnie, że się podoba. - Powiedziałam. - To co idziemy? - Spytałam na co ten pokiwał twierdząco głową. Szliśmy powoli delektóją się tą przepiękną pogodą, rozmawiając na przerużne tematy całkowicie nie związane z nałką. Kto by pomyślał, że ren kujon Marcel z ostatniej ławki, może hyć taki zabawny? Podowoli doszliśmy do małego lasku. Popatrzyłam się na niego zdziwiona, co zignorował i prowadził mnie dalej. Gdy doszliśmy do małrgo mostu, gdzie z oddali można było zobaczyć ustawiony koc z piknikiem.
- Wiesz, że nie musiałeś? - Zapytałam gdy siedliśmy na kocu.
- Wiem ale chciałem. - Odpowiedział. Rozmowa toczyła się dalej, bez żadnych przeszkudód. Marcel to wspaniały człowiek. Taki miły, spokojny, słodki, romantyczny, troskliwy, czóły i pełen poczócia chumoru. Jak by nie patrzeć chłopak ideał nie? Nim się spostrzegłam siedziałam wtólona w tors Styles'a. Nagle zastała cisza.
- Mogę Cię o coś zapytać? - Spytałam.
- No jasne pytaj. - Powiedział ochoczo.
- Czemu zmieniłeś swój wizerunek? 
- Większość ludzi, a właściwie wszyscy nie lubią mnie po tym jak na mnie spojżą. No cóż w sweterku i tych szkłach. Więc chciałem się zmienić byś dała mi szanse a nie od razu na początku randki stwierdziła, że to jest nasze ostatnie takie spotkanie. Nie chciałam byś była do mnie uprzedzona. - Powiedział.
- Nie jestem do Ciebie uprzedzona. - Powiedziałam. - Gdy bym była to bym się z tobą w ogóle nie umówiła. - Powiedziałam.
- Teraz ja mogę się o coś zapytać? 
- Pewnie. - Odpowiwdziałam.
- Czemu właściwie się ze mną umówiłaś? - Spytał.
- A co żałujesz? - Spytałam i się zaśmiałam.
- Nie! - Odpowiedział szybko.
- Bo to co powiedziałeś było miłe i ty ogólnie jesteś straszliwie miły. - Powiedziałam a ten się zarumienił.

- Wiesz co może już chodźmy bo robi się późno. - Powiedział Marcel i pomógł wstać i objął mnie ramieniem. I tak odprowadził mnie do domu. Gdy staliśmy już pod drzwiami prowadzącymi do mojego domu dopatrzyłam się w jego piękne tęczówki.
- Dziękuję Ci bardzo za ten wieczór.  - Powiedziałam.
- Nie ma za co. To była sama przyjemność.  - Powiedział i zaczął zbliżać do mnie. Nasze twarze dzieliły już tylko kilka milimetrów.  Gdy w końcu nasze usta złączły. Na początku pocałunek był spokojny i niepewny aż przerodził się w pełen namiętności. Gdy w końcu się od siebie oderwaliśmy stanęliśmy przed sobą w kompletnej ciszy. Nie było mi niezręcznie a w ręcz przeciwnie. Czułam się pewnie.
- To do poniedziałku.  - Powiedziałam i pracowałam go w policzek i zniknęłam w drzwiach. Czas spędzony z nim był nieziemski.  Już nie mogę się doczekać następnego. 



Przepraszam was za to, że pojawia się tak późno ale nie miałam zbytnio jak. I przepraszam za błędy,  których nie miałam jak poprawić za co przepraszam. Kolejna część pojawi się za +20 kom.

40 komentarzy:

  1. Przefantastyczny :*** Czekam na nexta :-D

    OdpowiedzUsuń
  2. Świetne ! Pisz następną część :D

    OdpowiedzUsuń
  3. Imagin naprawdę świetny. Bardzo mi się podoba. Czekam na następną część. Mam tylko jedną sugestię, która NIE JEST TU W CELU ZŁOŚLIWOŚCI CZY COŚ. Po prostu- jeżeli masz problem z poprawnością ortograficzną, to po napisaniu rozdziału sprawdź go jeszcze ze słownikiem ortograficznym. Po prostu- tekst z błędami obniża komfort czytania. A to, co piszesz jest naprawdę świetne. :)
    Pozdrawiam, życzę weny xx.
    W.

    OdpowiedzUsuń
  4. AAAA!!! Super :) Czekam na ciąg dalszy xD

    OdpowiedzUsuń
  5. Cudny *.* Czekam na nastepny xd

    OdpowiedzUsuń
  6. Kocham,pisz dalej:*

    OdpowiedzUsuń
  7. Mega , czekam na next :) troszke w czytaniu przeszkadzaja te bledy ale kazdy ma prawo sie mylic , ja tez prowadze bloga i nie sprawdzam czy robrze napisane czy nie :3

    OdpowiedzUsuń
  8. Marcel taki kujon i jakie poswiecenie dla dziewczyny - szok kompletny , a co do opowiadania to jest nieziemski. Ola

    OdpowiedzUsuń
  9. Bardzo fajne ,nie mogę się doczekać następnej części :D

    OdpowiedzUsuń
  10. Jak go zobacza w szkole to bedzie zonk haha ale opwiadanie swietne i zgadzam sie w 100 % z osobami powyzej :3 kasia

    OdpowiedzUsuń
  11. Haha kocham Marcelka :)

    OdpowiedzUsuń
  12. Marcel jest taki cudowny

    OdpowiedzUsuń
  13. Czekam na scenę +18

    OdpowiedzUsuń
  14. Jejku, błagam Cię pisz dalej!!

    OdpowiedzUsuń
  15. świetny *,* czekam na next <3

    OdpowiedzUsuń
  16. Cudoooo ;) z niecierpliwoscia czekam na next ;)

    OdpowiedzUsuń
  17. Niesamowity. Czekam na next' a <3 :*

    OdpowiedzUsuń
  18. Świetny *.* chcę następny!

    OdpowiedzUsuń
  19. WOOOOOOOOW
    0.0
    ŚWIETNY!!!
    BRAK MI SŁÓW NORMALNIE :)
    CZEKAM NA NEXT!!!
    PS. JEST JUŻ 20 KOMÓW ;D
    Pozdro ~Miśkax3

    OdpowiedzUsuń
  20. Ojoj, sporo błędów, ale imagin jest świetny :P Czekam na next :)

    OdpowiedzUsuń
  21. Dodaj kolejną jak najszybciej.! c;

    OdpowiedzUsuń
  22. Suuuper.. a moze byc jakas +18 z nim ?

    OdpowiedzUsuń
  23. Muszę przeczytać następną część... koniecznie!!!
    Elisabeth

    OdpowiedzUsuń
  24. baaardzo fajne geniusz !! Strasznie mi się podoba i fajnie by było mieć następną część, nie pogrzeszyla byś również +18 tka z Marcelkiem <33 kocham i pozdrawiam :*:*:*


    Zapraszam do sb ;
    Mystery-fanfiction.blogspot.com

    liczę na komentarze
    pozdrawiam informuj na TT
    @harrehprines

    OdpowiedzUsuń
  25. Fajny pomysł, fajnie napisane, tylko błędy okropnie rażą w oczy, przez to traci się chęć czytania.
    Może znajdź kogoś kto mógłby ci sprawdzać prace? :)

    OdpowiedzUsuń
  26. Zajebiście dużo błędów-zero komfortu czytania. Opowiadanie samo z siebie fajne, ale chyba najwyższy czas zainwestować w słownik ortograficzny ;) Nie chce być złośliwa albo coś, ale te błędy- poziom klasy trzeciej podstawówki, jak nie wcześniej. A potem takie osoby-całkowicie zielone z ortografii ryją sie na profile dziennikarskie, a potem sie dziwią, czemu sb nie radzą -.-'
    Shitface :*

    OdpowiedzUsuń